Rodzaje sierści

Ludziom włosy rosną przez całe życie. U psów jednak rosną one do pewnej długości w zależności od rasy. Dlatego jedne mają krótkie włosy przez całe życie, a inne długie.Niestety nie zwalnia nas to od obowiązku pielęgnacji ich sierści, szczególnie u psów długowłosych. Właśnie, takich rodzajów psiej sierści jest sporo, i to nie tylko z podziału na długość. Większość ras posiada dwie lub więcej odmian,które różnią się sierścią. Przykładowo – jamniki dzieli się na długowłose i krótkowłose, albo szorstkowłose. Tutaj zostały przedstawione rodzaje sierści psów.

Podział na długość:

Długowłose – Te rasy mają naturalnie długie włosy, które po przycięciu odrastają do pewnej długości.Większość ma gładszą i bardziej lśniącą sierść, niż inne psy. Trzeba je niestety dużo pielęgnować; czesać, trymować, kąpać…

Krótkowłose – Przeciwieństwo długowłosych. Tych psów nie trzeba specjalnie pielęgnować, oprócz kąpieli od czasu do czasu. W zimie niestety bardziej marzną, dlatego zwierzakom o szczególnie krótkiej sierści trzeba zakładać ubranka.

Mieszańce – Nie chodzi tu o kundelki, jednak o mieszaną sierść. U niektórych ras trudno określić, czy są długowłose, czy krótkowłose. Występuje jednak jeszcze jeden rodzaj sierści i to mieszanej, – czyli „Haevy coated – długa, gęsta,jedwabista sierść oraz niewielka ilość gładkiej i krótkiej z włosem jedwabistym” zwierzosfera.pl


Podział na gładkość:

Gładkowłose – Jak sama nazwa wskazuje, są to psy o gładkiej sierści. Zauważyć można to raczej u psów o krótkim owłosieniu,, czyli u takich,które prawie w ogóle jej nie mają. Gładkie jednak mogą występować także u psów długowłosych.

Szorstkowłose – Podszerstek jest gładki i miękki, jednak włosy okrywowe… Szorstkie. Występuje to raczej u niektórych psów o średniej długości sierści lub tych krótkowłosych.

Podział na ukształtowanie:

Kręcone – Występujące raczej u psów długowłosych. Te psy wyglądają jak „baranki”, przez ich kręconą sierść.

Falowane – Większość psów długowłosych. Nie są to ani włosy kręcone, ani proste.

Proste – Spotkać je można nie tylko u psów długowłosych, ale i u krótkowłosych. W tej drugiej grupie występują znacznie częściej.

UBARWIENIE SIERŚCI

To nieprawda, że psy występują tylko w kolorach – czarnym, białym, rudym, brązowym i biszkoptowym. Te pięć kolorów występują najczęściej, jednak psy często mają tak znakomite i zróżnicowane ubarwienie, że trudno to sobie wyobrazić. Przykładowo marmurek –to kolor połączony z szarym i niebieskawym, a płowy to wyblakły żółtawy połączony z szarym. Niektóre rasy mają charakterystyczne dla siebie kolory. Sznaucer miniaturowy występuje np. w kolorach: szarym, „srebrnym”, sól-pieprz, czarnym, płowym itd. Nie wszystkie psy mają jednak jednolitą sierść. Spotyka się często psy w łaty, ciapki lub wielkie plamy.

CO TWORZY SIERŚĆ?

Sierść psów ma dwie warstwy – podszerstek,czyli krótką, gęstą i miękką warstwę sierści, oraz okrywę włosową – to, co rośnie na wierzchu. To właśnie po okrywie włosowej głaszczemy psa.

Schronisko ;c

Schronisko jest najbardziej ponurym miejscem dla psa, bo chociaż ci, którzy to utrzymują, starają się zapewnić zwierzętom posiłek i miejsce do spania, zwierzętom brakuje najważniejszego – miłości. Nam bardzo trudno sobie wyobrazić tą sytuację. Mamy przecież rodzinę, znajomych i w większości nie odczuwamy braku kogoś bliskiego. Schronisko dla psów jest czymś w rodzaju Domu Dziecka.



Dlaczego psy trafiają do schronisk? Jest kilka powodów. Jednych oddają bezlitośni właściciele, którym pies przestał się podobać, lub stał się „bezużyteczny”. Czasami jednak straż miejska łapie bezdomne psy błąkające się na ulicach w obawie, że ugryzą kogoś nieznajomego, bo takie są najbardziej narażone np. na wściekliznę. Bezdomność to ciągłe narażanie się na choroby, niebezpieczeństwa. Tak, więc takie niczyje zwierzęta muszą gdzieś znaleźć swoje miejsce.



Wszystkie zwierzęta w schroniskach rozpaczliwie czekają na swój dzień, w którym jakiś dobry człowiek go zaadoptuje – przyjmie do swojego domu i będzie kochającym właścicielem. Niestety prawie wszyscy, którzy decydują się na ten dobry krok adoptują przeważnie małe, jeszcze zdrowe szczeniaki, które dopiero tam trafiły, lub ładne czworonogi. A nikt nawet nie spojrzy na stare, biedne psy siedzące w schronisku przez całe swoje życie, z poniszczoną, siwą sierścią, bo nikt nigdy o nie dbał. Jeżeli pragniemy mieć psa, możemy zrobić dobry uczynek i zaadoptować z pobliskiego schroniska jednego z nich. Często stare zwierzęta mogą zostać tam nawet do śmierci. Im już gaśnie nadzieja. A przecież jak zaoferuje się im swoją miłość, pies odzyska swoją chęć do życia.



Czasami jednak schronisko jest najlepszym rozwiązaniem dla zwierząt. Gdy są one bite, krzywdzone przez właścicieli lub nie mają normalnych warunków do życia, najczęściej są one właśnie tam zabierane. Jeśli zauważymy, że właściciele źle traktują psy, natychmiast trzeba powiadomić policję. W schronisku zaopiekują się nimi odpowiedni ludzie, co więcej, zwierzaki mają tam możliwość darmowego leczenia. Trzeba jednak wiedzieć, do jakiego schroniska się go zabiera. Istnieją również takie ośrodki, gdzie męczy się zwierzęta, a gdy nie ma więcej wolnych miejsc lub brakuje pieniędzy na ich utrzymanie, zabijają najstarsze, schorowane osobniki. Aby zmniejszyć liczbę trafiania zwierząt do schronisk, należy przede wszystkim dobrze się zastanowić, zanim zdecydujemy się na kolejnego domownika.

Skąd się wziął pies domowy ?

Mówi się, że pies domowy (nasz współczesny pies) pochodzi od wilka szarego. Jest to bardzo prawdopodobne, wystarczy popatrzeć na owczarka niemieckiego oraz wilka. Jeśli akurat nie od wilka szarego, to na pewno od któregoś z innych psowatych (nazwa „psowate” mówi sama za siebie). Współczesne psy to po prostu udomowieni, oswojeni potomkowie dawnych dzikich psów żyjących kilka milionów lat temu. To oswajanie zaczęło się zaraz po pojawieniu się pierwszych ludzi na Ziemi. Początkowo jednak i ludzie i psy bały się siebie nawzajem. Zwierzęta mogły atakować ludzi, a ludzie polować na zwierzęta. Wraz z upływem lat człowiek i pies zbliżali się do siebie. Rozumieli, że dwie odmienne istoty mogą być przyjaciółmi. I tak człowiek zaczął spędzać z psem czas, żyć blisko zwierzęcej rodziny, a później nawet z nim wędrować. Późniejsze psy już rodziły się udomowione – za sprawą genów. Tak samo zmieniali się ludzie – ewoluowali, rodzili się inteligentniejsi, przechodzili z fazy pierwotnych do coraz bardziej rozumnych. Zaczęto hodować psy, krzyżować i tworzyć nowe rasy, z czasem szkolić. Psy pojawiały się na dworach jako przyjaciele i towarzysze, myśliwi zabierali je na polowania. Do dzisiaj pies i człowiek są najlepszymi przyjaciółmi.

O udomowieniu z Wikipedii:
„ Początki udomowienia psa szacuje się na ok. 17-12 tys. lat[9], był on używany przez myśliwych z Syberii, pojawia się też w Palestynie oraz w Iraku.

Do najstarszych ośrodków udomowienia psa zaliczyć można obszary Europy, gdzie znaleziono najstarsze szczątki tego zwierzęcia, czyli rejony Danii, Niemiec i Anglii, a także odkrycia z okolic Izraela, Iranu, Japonii, czy Turcji. Odkryto także, że na terenach Idaho, w Stanach Zjednoczonych 10000 lat temu także żył przedstawiciel psa domowego.

Współczesne prace archeologiczne prowadzone w jaskini Goyet na terenie Belgii odkryły pozostałości szkieletu psa pochodzące sprzed 31 tysięcy lat. Odkrycie weryfikuje dotychczasowe poglądy na temat czasu i miejsca udomowienia psa i wskazuje ludzi z kultury oryniackiej jako pierwszych hodowców tych zwierząt. Wykorzystywano je do transportowania zwierzyny łownej oraz do jej wytropienia. Analiza izotopowa pozostałości kostnych pozwala określić z pewnym prawdopodobieństwem, że pierwsze udomowione psy wyglądem były zbliżone najbardziej do współczesnych husky syberyjskich, były jednak od nich większe[10].

Althaus wyróżnił cztery fazy w procesie domestykacji psa:

• faza symbiozy, w której zarówno wilk (odpadki żywieniowe) jak i człowiek (czujność wilka ostrzegająca przed zbliżającym się niebezpieczeństwem) czerpią korzyści z współistnienia.
• faza zacieśnienia więzów z człowiekiem, stopniowe blokowanie dostępu do zwierząt dziko żyjących.
• faza świadomej selekcji hodowlanej na potrzeby człowieka.
• faza hodowli psa ze względu na jego eksterier.

Kości wilka odnaleziono u boku szczątków ludzkich tak starych jak człowiek z Boxgrove w Surrey, datowanych na 400 tysięcy lat p.n.e. Czaszki wilków wyłowione z zatopionego obozu nomadów, którzy przeszli z Syberii na Alaskę, są niemal takie same, jak czaszki ich przodków z Boxgrove. Ich szczęki były mniej wysunięte do przodu, a zęby bardziej stłoczone, ale z wyglądu były to nadal czaszki dzikich zwierząt.

Mniej więcej w tym samym czasie myśliwi zaczęli chętniej używać strzał niż włóczni. Wilki – już prawie psy – stały się bardziej użyteczne (np. do przynoszenia upolowanej zdobyczy) i zaczęły się cieszyć ludzką „przyjaźnią” jako zwierzęta użytkowe. Darwin napisał kiedyś, że w czasach głodu ludność Ziemi Ognistej prędzej zjadłaby własne stare kobiety, niż swe psy. W Ein Mallah w Izraelu, w grobie „pierwszych farmerów”, znaleziono szkielet szczeniaka pochowanego obok dziecka. Dzikie zwierzęta stały się członkami rodziny. Wkrótce ich pysk uległ skróceniu, zęby zmalały, oczy powiększyły się i stały okrągłe.

Pozostałością po tamtym prymitywnym zwierzęciu jest śpiewający pies z Nowej Gwinei oraz dingo. Dingo nie zmienił się wiele od tamtych czasów, ale od tego czasu psy rozprzestrzeniały się po całym prawie świecie (z wyjątkiem Afryki, która była od nich wolna aż do ery żelaza) równie szybko jak ludzie. „ Źródło: wikipedia.org

Psowate

Psowate (po łacinie Canidae) są to gatunki z wielkiej rodziny drapieżnych ssaków lądowych spokrewnione z naszym psem domowym. To właśnie od nich pochodzi współczesny pies (niektórzy sądzą, że dokładnie od wilka, stąd duże podobieństwo między wilkiem, a wilczurem). Ssaki te istniały na Ziemi jeszcze wiele milionów lat temu. Zajmowały się polowaniem na mniejsze zwierzęta. Wiele ich rodzajów występuje na całym świecie aż do dzisiaj. Najbardziej znane psowate w Polsce to wilk szary i lis pospolity. Występuje u nas także jenot zwany szopem usuryjskim. Większość gatunków jest zagrożonych.

WILK SZARY

Jest największym zwierzęciem z rodziny psów. Zamieszkuje głównie lasy. W Polsce i także w wielu pozostałych krajach jest pod ochroną. To od niego pochodzi inna nazwa owczarka niemieckiego – wilczur (ze względu na podobieństwo i pochodzenie). Porusza się w tzw. watahach, czyli grupach liczących około 20 osobników. Sam gatunek wilka szarego posiada aż 26 podgatunków (przykładowo polarny, kanadyjski, leśny).

Inne gatunki wilków:
- wilk rudy
- wilk grzywiasty
-

LIS POSPOLITY

Inaczej lis rudy. Mniejszy od wilka, ma wydłużone ciało, mały, krótki pysk oraz spiczaste uszy. Posiada tzw. skarpetki, czyli białe końce łap. U nas żyje w lasach. Na innych kontynentach głównie w tundrze lub w rejonach pustynnych. Nie jest chroniony, ponieważ nie ma zagrożenia wyginięcia. Występuje bardzo licznie: na prawie całej Eurazji, większości Ameryki Północnej Australii, mało na terenie Afryki.

KOJOT

Żyje na prawie całym obszarze Ameryki Północnej. Żywi się przede wszystkim padliną i mniejszą zwierzyną, ale również owocami, szarańczą i bezkręgowcami. Ma szaro-rudawe umaszczenie i jest podobny do wilka.

SZAKAL ZŁOCISTY

Jest mniejszy od wilka, żywi się padliną, mniejszymi zwierzętami, a także roślinami. Szakal złocisty zamieszkuje górną części Afryki, Azję i Półwysep bałkański. Oprócz szakala złocistego występują trzy inne gatunki:

- szakal pręgowany
- szakal złocisty
- szakal czaprakowy
- szakal etiopski (zwany kaberu)

FENEK

Najmniejszy z rodziny psowatych, uznany jednocześnie za największego ssaka drapieżnego pustyni Sahary. Żywi się gryzoniami ptakami, a także owadami (szarańcze, chrząszcze). Prowadzi nocny tryb życia. Żyje w górnej części Afryki na pustyniach. W porównaniu do innych psowatych jest on łagodny i łatwo go oswoić.

LIKAON

Inaczej simir. Wyróżniają go duże, czarne okrągłe uszy ora czarny pysk. Odżywia się mięsem słabszych zwierząt (głównie antylop), na które poluje oraz owadami i ptakami. Występuje przede wszystkim w południowo-wschodnim obszarze Afryki, a także częściowo w innych jej rejonach, na obszarach pustynnych. Żyje w watahach.

DINGO

Występuje w Australii (poza Tasmanią i Wiktorią) oraz Nowej Gwinei. Żywi się małymi ssakami i gadami, a także poluje na kangury. Na pierwszy rzut oka wygląda identycznie, jak zwykły pies. Dingo były pierwotnie udomowione przez człowieka, jednak później zdziczały. Jest zagrożony wyginięciem.

JENOT

Zwany szopem usuryjskim, kunopsem. Ma puszyste futro z charakterystycznymi bokobrodami (odstające pasma bo bokach głowy), żyjący na terenach leśnych. Żywi się gryzoniami, jajami oraz mniejszymi zwierzętami takimi jak ślimaki, czy owady. Występuje w Azji i Europie, od niedawna w Polsce.

Pisane na podstawie
- wikipedia.org
- atlas-zwierzat.pl